Στα διοικητικά συμβούλια των αθλητικών σωματείων και των αθλητικών ομοσπονδιών με βάση το σε ισχύ νομικό καθεστώς διεκδικούν και εκλέγονται άνθρωποι κατά βάση εθελοντές με κύριο συστατικό την γνώση και την αγάπη για τον αθλητισμό, αλλά και ακόμη περισσότερο την διάθεση και δυνατότητα για προσφορά, προώθηση, ανάπτυξη και στήριξη του αθλητικού κινήματος.
Είναι όμως μόνο αυτό το πραγματικό κίνητρο για τον Κώστα Παναγόπουλο και τον Βασίλη Σεβαστή που εν μέσω μίας πρωτόγνωρης πανδημίας, εντελώς απροκάλυπτα με τις πράξεις τους και τις ανακοινώσεις χειραγώγησης αθλητών, προπονητών, σωματείων, μας έχουν πείσει πως το μόνο που τους απασχολεί, είναι πότε θα γίνει η γενική συνέλευση, πότε θα γίνουν οι εκλογές στον ΣΕΓΑΣ, πότε θα ανοίξουν τα προπονητήρια και πως θα συσπειρώσουν τα σωματεία απέναντι σε έναν άλλο αόρατο εχθρό εκτός του κορωνοϊού;
Τι είναι αυτό που έχουν να χάσουν και σκοτίζονται τόσο πολύ για να διασφαλίσουν πως θα συνεχίσουν να ορίζουν τους κανόνες του «παιχνιδιού» και να μας καθοδηγούν ακόμη και εν μέσω πανδημίας; Δεν είμαστε πρόβατα, άνθρωποι είμαστε και έχουμε νοημοσύνη αλλά και γνώση τόσο της αθλητικής όσο και της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης. Δημοκρατία έχουμε και δεν φοβόμαστε να εκφράσουμε την άποψή μας, γιατί ξέρουμε πως η ομοσπονδία υπάρχει χάρη σε εμάς τα σωματεία και όχι τo αντίθετο όπως θέλουν να πιστέψουμε.
Σε κανένα αθλητικό σωματείο δεν αρέσει η αδρανοποίηση και η παύση λειτουργιών, αλλά αυτό ισχύει για τις κανονικές συνθήκες, όταν γύρω μας πεθαίνουν άνθρωποι, όταν χάνονται δουλειές, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης για οικογένειες και το κυριότερο όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει και να εκτιμήσει με σιγουριά πότε και πως θα επανέλθει η κοινωνία στην κανονικότητα και πότε θα πάρουμε πίσω τις ζωές μας, είναι δυνατόν να μιλάμε για το πότε θα αρχίσουμε να κάνουμε οργανωμένες προπονήσεις και αγώνες; Ποιοί αγώνες;
Άλλο τι θα θέλαμε να συμβεί και άλλο τι πρέπει και τι μπορεί να συμβεί. Ο πλανήτης γη ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις εδώ και δύο μήνες, είναι ξεκάθαρο σε όλους πως εμείς ως οργανωμένος αθλητισμός έχουμε περάσει για την ώρα σε δεύτερη μοίρα και προσπαθούμε να μένουμε ζωντανοί με εναλλακτικούς τρόπους άσκησης και προβολής. Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και εθνικά πρωταθλήματα, είτε αναβλήθηκαν για ένα χρόνο είτε ακυρώθηκαν ολοκληρωτικά.
Αντί να δούμε από την διοίκηση του ΣΕΓΑΣ να κάνει την δουλειά της και να παίρνει πρωτοβουλίες αντίστοιχες με αυτές ομοσπονδιών ιδίου μεγέθους (πχ: Τσεχία, Νορβηγία, κλπ.) για να κρατήσουν το άθλημα ζωντανό και ενεργό σε μία δύσκολη περίοδο ακολουθώντας και προσαρμοζόμενοι στα υγειονομικά πρωτόκολλα, βλέπουμε μόνο επιθέσεις σε αόρατους εχθρούς, παραπληροφόρηση και παροτρύνσεις να ξεκινήσουμε άμεσα προπονήσεις και να επιστρέψουμε σε κανονική αγωνιστική δραστηριότητα.
Κανείς μας δεν θα ήθελε να υπάρχει η πανδημία του κορωνοϊού, αλλά δυστυχώς υπάρχει και όσο θα υπάρχει άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς, οι ειδικοί επιστήμονες, γιατί προέχει η δημόσια υγεία και γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Όλες οι προσπάθειες των επιστημόνων και των κυβερνήσεων εστιάζονται στο να σχεδιαστεί και να εφαρμοστεί το καλύτερο δυνατό μοντέλο που θα επιτρέψει τις κοινωνίες να επανέλθουν με ασφάλεια σε μία νέα κανονικότητα που θα είναι εντελώς διαφορετική από ότι είχαμε συνηθίσει.
Κι εμείς ως σύλλογος ζοριζόμαστε, έχουμε δύο αθλητές στην εθνική ομάδα (Παππά, Μέρλος) που μετά τις εμφανίσεις τους τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο ήταν έτοιμοι για μεγάλες επιδόσεις και διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο. Έχουμε και άλλους τρείς-τέσσερις αθλητές Κ20 και Κ18 που θα διεκδικήσουν πανελλήνιες διακρίσεις όταν και αν γίνουν τα πανελλήνια πρωταθλήματα. Μας στοιχίζει πολύ που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστούν και να δείξουν τα αποτελέσματα της δουλειάς τους, όμως αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει και σεβόμαστε απόλυτα τις επιτροπές επιστημόνων που θα καθορίσουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα στον αθλητισμό.
Άλλωστε η αλήθεια είναι πως με εξαίρεση μερικούς μόνο αθλητές που βρίσκονται στον εθνικό σχεδιασμό, τους υπαλλήλους του κεντρικού ΣΕΓΑΣ και των περιφερειακών ΕΑΣ και μερικών τεχνικών συμβούλων-έμμισθων προπονητών (που πληρώνονται από το υπουργείο παιδείας), ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος δεν προκύπτει να αμείβεται και να ζει από την ομοσπονδία για να θεωρηθεί σοβαρό το πλήγμα στον στίβο. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε είναι γυμναστές είτε είναι αθλητές, κάνουν αθλητισμό από αγάπη, όχι από επάγγελμα και ως επι το πλείστον πληρώνουν από την τσέπη τους για να κάνουν αθλητισμό.
Δεν είναι περισσότερα από 150 τα σωματεία-μέλη του ΣΕΓΑΣ που λειτουργούν και επιβιώνουν, είτε επειδή στηρίζονται οικονομικά από τα μέλη των διοικήσεών τους, είτε επειδή έχουν έσοδα από τις ακαδημίες τους, είτε επειδή είναι αξιολογημένα και δικαιούνται μέρος της πενιχρής κρατικής επιχορήγησης που καταλήγει στα ταμεία τους. Αυτά τα σωματεία μπορεί και να έχουν κάποια αγωνία για την επόμενη μέρα της πανδημίας και για την επανέναρξη των προπονητικών και αγωνιστικών δράσεων.
Τα υπόλοιπα όμως σωματεία-μέλη της ομοσπονδίας απλά δεν θίγονται από οτιδήποτε και αν συμβαίνει στον κεντρικό ΣΕΓΑΣ, καθώς κατά βάση δεν τους αγγίζουν οι συνέπειες της πανδημίας, δεν έχουν κάποια δραστηριότητα που να δημιουργεί πρόβλημα στην λειτουργία τους, δεν συμμετέχουν σε πανελλήνια πρωταθλήματα, δεν εισπράτουν οικονομικές ενισχύσεις ούτε από την ομοσπονδία ούτε από το κράτος, ενώ και ότι μικροέξοδα έχουν αυτά καλύπτονται εξ ολοκλήρου από τους γονείς των παιδιών που είναι οι πραγματικοί αιμοδότες-χρηματοδότες του ελληνικού στίβου.
Θα θέλαμε να ακούσουμε λοιπόν τους λόγους που ο κ.Παναγόπουλος και ο κ.Σεβαστής θέλουν διακαώς να φτάσουν τα 25 χρόνια ηγεμονίας στον ΣΕΓΑΣ ο πρώτος και τα 38 χρόνια ο δεύτερος. Αλήθεια δεν κουράστηκαν τόσα χρόνια να υπηρετούν τους άλλους, να αφιερώνουν τόσο πολύτιμο χρόνο από την ζωή τους, να αγωνίζονται καθημερινά να εξασφαλίσουν την οικονομική βιωσιμότητα της ομοσπονδίας του κλασικού αθλητισμού; Γιατί δεν θέλουν να πάρουν κάποιοι άλλοι αυτό το φορτίο και να τους γλυτώσουν από ένα βάσανο;
Θυμόμαστε καλά πως ήταν Σεπτέμβριος του 2012 όταν ο κ.Σεβαστής μετά την 5η συνεχόμενη εκλογή του στην ηγεσία του ΣΕΓΑΣ έκανε την εξής δήλωση:
«Στις προηγούμενες αρχαιρεσίες (2008) είχα δηλώσει πως η τετραετία που είχαμε τότε μπροστά μας και έχει ήδη παρέλθει, θα ήταν μια τετραετία που εγώ ανέλαβα την υποχρέωση να φροντίσω για την διαδοχή. Βασική παράμετρος της ζωής είναι η ανανέωση χωρίς την οποία τα πράγματα οδηγούνται σε φθορά και τέλμα. Πιστεύω επίσης ακράδαντα, πως όσο επιτυχημένος κι αν είναι κάποιος σε μια θέση ευθύνης, ουδείς είναι αναντικατάστατος. Πάντα θα υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να τον αντικαταστήσουν, συμπληρώνοντας σε κάποιους τομείς σε κάποιες δυνατότητες και ικανότητα, αδυναμίες ή συμπληρώνοντας τα νέα πρόσωπα τη δυναμική τις νέες ιδέες τη νέα πορεία.»
Απίστευτο; Από το 2008 είχε δηλώσει ο κ.Σεβαστής πως φροντίζει για την διαδοχή του. Δώδεκα χρόνια αργότερα, εν έτη 2020 και μετά από τρείς ακόμη θητείες στην διοίκηση, ανακοινώνει πως κατεβαίνει υποψήφιος πρόεδρος έως το 2024!
Από τη μία δηλώνει τα παραπάνω και από την άλλη κατεβαίνει για πρόεδρος κόντρα σε νόμους και δίνει αγώνα συσπείρωσης των σωματείων εναντίον ενός αόρατου εχθρού. Γιατί αυτοδιαψεύδεται; Ποιό είναι το πραγματικό κίνητρο;
Κάτι δεν πρέπει να κάνει καλά για να του έχει πάρει 12 χρόνια και να επιμένει πως πρέπει να είναι και πάλι υποψήφιος πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ.
Όπως επίσης θυμόμαστε ακόμη πιο έντονα και τις αλεπάλληλες δηλώσεις και αναφορές από τον κ.Παναγόπουλο – εντός του 2019 – ότι δεν πρόκειται να είναι εκ νέου υποψήφιος για την προεδρία του ΣΕΓΑΣ. Ενδεχόμενως να πείτε ότι ποτέ δεν ανέφερε πως δεν θα είναι καθόλου υποψήφιος, για την θέση του προέδρου μίλησε ο άνθρωπος, οπότε έτσι ίσως να εξηγούνται και οι αλεπάλληλες επαφές του για συγκρότηση νέου διοικητικού σχήματος ώστε να εμφανιστεί ως σωτήρας σε πιθανό αδιέξοδο. Αλήθεια, ποιό αδιέξοδο;
Αυτά λοιπόν προκύπτουν από τις τοποθετήσεις και τις ενέργειες του διοικητικού διδύμου της ομοσπονδίας που όπως φαίνεται μόνο αυτό τους ενδιαφέρει, όχι να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και να αποχωρήσουν, αλλά να παρατείνουν την θητεία τους. Απαντήσεις στο «γιατί» δεν περιμένουμε να λάβουμε, το γνωρίζουμε καλά, αφού αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε από τον κ.Παναγόπουλο και τον κ.Σεβαστή είναι αλήθειες που δεν λέγονται και που δεν ελέγχονται εύκολα όταν είσαι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου.
Αλλά όταν σου έρθει μία πανδημία κορωνοϊού από το πουθενά, τότε τα πράγματα αλλάζουν και παύεις να τα ορίζεις εσύ, όσο ισχυρός και αν νοιώθεις πως είσαι. Τότε σε πιάνει πανικός, αρχίζουν να σου φταίνε όλοι, επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, προπονητές, αθλητές μέχρι και σωματεία (αν έχουν το θάρρος της γνώμης). Κάνεις λάθη, εκτίθεσαι και αποκαλύπτεσαι. Δεν θέλεις να το κάνεις και θυμώνεις που αναγκάζεσαι να επιτεθείς στους πάντες και που δεν μπορείς να εφαρμόσεις πια τους δικούς σου κανόνες. Αλλιώς τα έχεις σχεδιάσει αλλιώς σου βγαίνουν και τα παίζεις όλα για όλα απέναντι στον αόρατο εχθρό. Ποιόν εχθρό;
Δυστυχώς όμως για εσάς και ΕΥΤΥΧΩΣ για το άθλημα, τους αθλητές, τους γυμναστές, τους κριτές, τα σωματεία, τους εθελοντές παράγοντες-εργάτες αλλά και τους γονείς, όλους αυτούς δηλαδή που δεν συντηρούνται από καμία ομοσπονδία αλλά ΜΟΝΟ από την δουλειά τους, τον κόπο τους, την ικανότητά τους και το μεράκι τους, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΟΡΑΤΟΣ εχθρός, παρά μόνο ΦΩΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ! Και το φώς όταν έρθει η ώρα της ανατολής θα δείξει την επόμενη μέρα.
